zoektocht camping, spin, laatste deel servie

Zo 19 Zlatibor Via de snelweg moeten we eerst over de Donau en de Sava gaan voordat we naar het oosten rijden. We pakken de 26 en daarna de 144 , de 27 naar Valjevo, dan de 21 richting Pozega. Tot nu toe zijn de wegen soms meer of minder belabberd, doorrijden is geen optie. Arno ziet een doorsteekje de 174 naar Užice , hij wil tijd winnen! Nou ik kan iedereen aanraden dit NIET te doen, het weggetje is dramatisch slecht, we hebben zeker geen tijd gewonnen! Het landschap vandaag is mooi, middelgebergte, volledig groen landschap met landbouw en bossen, af en toe kleine dorpjes. Door dorpjes en stadjes rijden is wel bijzonder: het hele leven speelt zich af langs de weg, er is een strook asfalt met daarnaast aan beide zijden een strook of gras of modder waar iedereen zijn auto parkeert en waar ook alle winkeltjes en marktkramen zijn. Het leidt tot een drukte van belang langs zo’n weg, iedereen doet maar wat en tussen alle gaten in het asfalt kronkelt het verkeer. Užice is een grote stad vol met hoge betonblokken het ziet er grauw uit. Vanuit Užice gaat een vrij grote weg naar Zlatibor hét wintersport gebied van Servië. We komen in een echt, naar mijn mening, spuuglelijk wintersport stadje: geen bomen, vreemde grote hotels en grote woonblokken, overal reclameborden, een bevestiging dat wintersport wel zijn tol eist! De camping ligt wat hoger en is prima ingericht, we komen aan en we horen de vraag of we bij de groep horen! Nee dus, in de loop van de middag er komt een groep aan van een Acsi rondreis met 19 campers/caravans. Uiteindelijk komen er 18 aan, de 19e is onderweg zodanig beschadigd door de gaten van het wegdek, dat die ergens is achter gebleven. Het weer wordt minder, weer wat regen, we blijven de rest van de dag in de camper.
Ma 20 Mataruska Banja Dit wordt een dag, achteraf, van zoeken naar een Camperplaats! We wilden naar een minicamping gaan 1 uur rijden verder. We rijden via de 24 naar Nova Varos om dan via steeds kleinere weggetjes terecht te komen in een gehuchtje Akmacici en daar zien we een zandpad het bos in verdwijnen. Dat gaat dus niet door en nu wordt het op de kaart kijken hoe we bij een volgende slaapplaats kunnen komen. Dit deel van Servië is totaal niet ingericht op toeristen, we rijden door een deel van het land dat er prachtig uitziet, groen, leeg, bergen, maar daar blijft het bij. De wegen zijn weer abominabel wat een gedoe! We rijden via de 29 helemaal naar Novi Pazar een grote stad in de hoop daar te kunnen overnachten bij een restaurant, dat lezen we meerdere keren in reisblogs. Arno typt de coördinaten van de Tourist Informatie in van die stad en zodoende rijden we uren door. We komen steeds meer in een deel van Servië waar Moslims wonen, we zien vele gesluierde vrouwen en talloze minaretten. We rijden het eerste deel van Novi Pazar in en zien aan de rechter zijde van de weg grote velden vol witte grafstenen, een macaber beeld. Volgens de Garmin moeten we de stad in, ik zie het niet zitten Arno rijdt dus daar gaan we een geweldige chaos in die doet denken aan Oosterse steden! Zo’n gekrioel, de Tourist Info zien we niet, het is werkelijk een wonder dat we hier weer uitkomen. Volgens Arno werkte iedereen heel hard mee om de camper te sparen! Ook hier speelt het leven zich af op en rond de straten, alles en iedereen doet gewoon zijn ding, stopt, keert, gaat winkelen, kletst, wandelt. Uiteindelijk komen we op de 22 uit een rode weg die langs de rivier Raska naar het Noorden loopt. We stoppen bij een restaurant en eten een pannenkoek en tot onze spijt moeten we nog eens 2 uur doorrijden om onder Kraljevo bij Mataruska Banja op een betonnen basketbal veld bij een sporthal uit te komen. In totaal rijden we 7 en een half uur om een slaapplaats te vinden! Het laatste stuk van de 22 naar Kraljevo is een mooie weg, nauwelijks gaten, door een dal met rechts de rivier en aan beide zijn bergen. We worden door een jong stel bij de sporthal verwelkomd, krijgen meteen stroom aangeboden, we drinken wat in de sportkantine. Daarna is het zitten en bijkomen van een idiote tocht.
Di 21 Mataruska Banja Inger is jarig gefeliciteerd! In de ochtend willen we op de fiets het žiča klooster bezoeken, dat is maar 6 km verderop. Helaas moeten we op de rijbaan fietsen, de heuvels zijn toch wel steil en het klooster staat in de steigers. Maar goed binnen is het weer een fraai klooster met fresco’s die duidelijk verouderd zijn. De buitenkant van dit klooster is donkerrood geverfd, volgens de een omdat hier koningen zijn gewijd, volgens anderen omdat rood naar het bloed van Christus verwijst. Terug in de camper besluiten we om met de bus naar Kraljevo te gaan een stadje in de buurt met wat bijzondere gebouwen en een groot plein. De rit verloopt prima en in het centrum aangekomen laat Arno blijken dat hij veel last en pijn heeft van een grote rode plek in zijn hals achter zijn oor. Tot nu toe gaan we ervan uit dat het een insectenbeet is en dat het wel overgaat. Even naar de apotheek om een zalfje is de oplossing maar daar krijgen we het advies dat er een dokter naar moet kijken voordat zij iets voorschrijven. Om 15.00 kunnen we in de stad terecht bij een dokter die verstand heeft van dit soort huidproblemen. Dat wordt dus 2 uur wachten, we gaan gewoon wat shoppen, lopen rond, drinken koffie en om half 3 zitten we op een bankje in een straat te wachten op een bezoek aan de dokter. Er komt een mevrouw naar buiten, ze loopt op ons af en vraagt of wij die buitenlanders zijn. We gaan een appartement in en komen in een praktijkruimte terecht. Ze kijkt naar de plek van Arno, onderzoekt wat het kan zijn en uiteindelijk is de conclusie dat hij een forse reactie heeft op een beet van een SPIN! Tja dat is weer eens wat nieuws. Ze geeft uitgebreid advies over zalfjes die we moeten smeren, hoe om te gaan met hygiëne en zonnebrand en na een half uur lopen we terug naar de apotheek. Daar staat al een andere mevrouw op ons te wachten, de dokter belt intussen of we wel aangekomen zijn! Ook in de apotheek krijgen we alle aandacht en tijd voor uitleg, er wordt nog een keer gebeld over wel niet starten met zonnebrand bescherming en rond 16.00 zijn we klaar voor vertrek met een zak vol zalfjes, gaasjes, pleisters voor de komende tijd. Bij het bushalte staan taxi’s en een opgewekte Serviër vraagt of we met hem mee willen rijden voor nog geen 2 euro, dat is oké het scheelt tijd. Onderweg stappen nog extra passagiers in die even later weer uitstappen. De Serviër is een ontzettend aardige man, zijn ouders hebben in Oostenrijk gewerkt, hij is opgevoed door zijn grootouders in Kraljevo. Hij wil zijn kinderen niet in dit land laten opgroeien, hij vindt dat het hier een grote geweldige chaos is en er is veel corruptie. Verder vertelt hij over de wedstrijd van Ajax die hij gezien heeft en hoeveel hij van voetbal houdt. Als Ajax zijn team was geweest dan was hij doodgegaan van verdriet hij leeft volledig voor zijn team uit Belgrado! We ontmoeten overal zoveel vriendelijke open mensen, Servië is echt een gastvrij land maar ze moeten nog wel wat organiseren voor de toeristen.