weer terug naar Noorwegen

di 17 Ik ben jarig, daar attendeerde Arno mij op! Dat vieren we in een Konditori met koffie voor Arno en voor mij een kaneelkoek, wat een luxe. Jokkmokk is echt een piepklein stadje met rechte straten in het centrum wat winkels, het weer is heerlijk open en zonnig. We besluiten via de 97 richting Lulea aan de Botnische Golf te rijden. Eerst stoppen we in de Unesco plaats net onder Boden genaamd Gammelstad. Dit is een kerkdorp dat volledig bewaard is gebleven, het dorp bestaat uit een mooie grote witte kerk, helaas al gesloten het vakantieseizoen is voorbij, met daar omheen kleine rode houten huisjes in straatjes. Mensen kwamen vroeger van verre in het weekend naar de kerk en als het weer te slecht was om terug te keren, konden ze overnachten in deze huisjes. Het is een mooi bewaard geheel, sfeervol en passend in een bestaand dorp waar gewoon mensen wonen. Na dit bezoek rijden we door naar een P bij Rosvik bij een haventje, we staan daar alleen maar ’s avonds komen mensen uit het dorp hier wandelen, zwemmen, boten ophalen, een gezellige drukte. We kunnen genieten van een fantastische gouden en vuurrode zonsondergang!
woe 18 Het gaat regenen, heel hard, met bakken uit de lucht komt het! De Zweden zijn helemaal blij, die hebben 3 maanden nauwelijks een bui gehad. We rijden naar een bedrijf in Pitea waar men onze gasfles vult. We zijn al vele malen in shops van benzinestations geweest om te vragen naar een roadmap van Zweden, dat is totaal helemaal uit de tijd, niemand verkoopt meer zoiets. Dit bedrijf heeft er nog eentje van henzelf, die mogen we meenemen!
Het regent nog steeds heel hard, rijden we via de E4 richting Skelleftea naar een P. Ik zie op Maps dat er een wegopstopping is en stuur Arno via een omweggetje naar de P, zoals dat wel meer gebeurt het loopt niet goed af. Het weggetje eindigt in een grindpad en loopt dood! Maar net daarvoor, in Boviken, is een camping aan het water en om niet helemaal weer terug te gaan, boeken we daar voor een nacht. De hele middag lekker zon, we wandelen een stuk langs een kustweggetje waar prachtige zomerverblijven staan, sommige heel strak en modern, andere heel Zweeds, rood hout met voorportaaltje witte kozijnen en enorme tuinen er omheen. Dan valt de regen weer neer. Op de camping is het seizoen al aardig achter de rug, er staan weinig gasten, vele caravans zijn al opgeruimd voor de winter.
do 19 Als je door dit deel van Zweden rijdt dan zie je om je heen alleen maar bossen, veel productiebossen met dennen, delen wat gevarieerder met berken erbij. Het kapitaal groeit boven de grond, onder de grond is hier mijnbouw, zilvermijnen en goudmijnen. Verder wordt een groot deel van de elektriciteit opgewekt door waterkracht.
De wegen zijn allemaal rechttoe rechtaan en soms kom je rendieren onderweg tegen. Aan weerszijden langs alle wegen zie je rode Andreaskruisen staan met borden erbij die aangeven dat het gaat om banen voor honden sleeën, sneeuwscooters of loipes, er zijn ook pistes aangelegd, het hele gebied wordt gebruikt voor wintersport. We zijn niet enthousiast over dit landschap, de afwisseling is gering het is wel goed dat we dit gezien hebben. We besluiten om naar het Westen richting de Wilderness road te gaan die voor ons start bij Vilhelmina. Via Skelleftea, de 95 naar Boliden en dan de 370 naar Mala een tocht van een aantal uren door alleen maar bossen en kale stukken die omgehakt zijn. Onderweg hebben we nog een aantal regenbuien, we zien rendieren rond de huizen in een gehucht lopen en we stoppen vlakbij Mala op een P met wat vakantie hutten bij een meertje. Het weer klaart op, we zitten in het zonnetje en lopen daar lekker rond. Arno doet weer een poging om een vis te vangen, het lukt niet. Na een paar uur kijk ik in een soort brievenbus die bij een aantal parkeerplekken staat, daarin zit een stopcontact, we hebben stroom! We horen van een dame die voorbijloopt dat we gratis gebruik kunnen maken van elektriciteit. ‘s Avonds hebben regent het weer.
vrij 20 Vanmorgen staan we op, heerlijk helder zonnig wel een frisse matige wind. We gaan eens om de tafel zitten, hoe en wat verder? We willen zeker de Wilderness route doen die eindigt in Gaddede vlakbij Noorwegen. Allebei komen we tot het besluit dat we verder willen in Noorwegen, het landschap is daar aantrekkelijker. We rijden via de 370 naar Mala en dan de E45 naar Storuman en Vilhelmina. Op de E45 zien we weer campers rijden, die hebben we de afgelopen 2 dagen niet gezien. Na 2 ½ uur slaan we af bij Lovliden de wildernis route op, we nemen de Noordelijke kant van de rondweg en rijden richting Gaddede. Het eerste deel valt wat tegen in die zin dat we door bewoond gebied rijden. Bij de meren staan overal vakantiehuisjes en soms zijn er kleine dorpjes met winkels en benzine stations. Maar na 1 ½ uur komen we eerst bij een groot breed geheel van watervallen waar een grote hoeveelheid water over vele rots trappen naar beneden dondert, een mooi en luidruchtig gebeuren. Daarna stijgen we en komen boven de boomgrens en zien we een woest weids landschap van hoge kale ronde rotsen met sneeuwvelden. Boven de toppen hangen mistvelden en regensluiers, tussendoor schijnt de zon met regenbogen, het is een indrukwekkend spektakel. Op 800m is een grote P, wij sluiten aan in het rijtje campers en caravans met het idee om hier te overnachten. We kijken uit over de enorme vlakte van bergen en zien een kudde rendieren lopen. Na 2 uur wordt het toch wel heel fris in de camper, we staan vol op de wind, het is nog maar 8 graden en het koelt nog meer af. Hier blijven we niet staan, dat wordt onaangenaam. We dalen af naar 300m en vinden in Jormvattnet om 19:00 een kleine camping die helemaal volloopt na onze aankomst. Lekker een warme douche, een pastamaaltijd en het verslag bijwerken. Morgen terug naar Noorwegen!
zat 21 Vanaf vandaag zijn we al 4 weken van huis, zo voelt het zeker niet! Toch is de start van de terugreis vanaf nu wel begonnen we willen hier zeker 3 á 4 weken voor uittrekken. We rijden Gaddede binnen, voor ons doen best een grote plaats met veel winkels en flats. We pakken de 74 richting de E6 in Noorwegen. Vrij snel komen we bij een zeer eenvoudige wegversperring waar 2 douaniers bij een kotje met een groot vuur ons om de QR corona code vragen. Die van mij doet het, die van Arno niet, zij geven zelf toe dat de verbinding hier abominabel is. Dus Arno kan met foto’s van vaccinatiebewijs aantonen dat het goed is, we mogen verder rijden zonder enig probleem. De 74 is in een woord een prachtige weg door een landschap van niet zo hoge bergen, bebost, weidse landerijen met tarwevelden en weiden met koeien, grote boerderijen, af en toe een klein gehucht. Later op de route rijden we langs een diepe kloof rechts en links van ons steile rotsen met vele watervallen. We komen nauwelijks verkeer tegen, genieten zeker 1 ½ uur van dit landschap, zo we zijn weer in Noorwegen! We slaan linksaf de E6 op en meteen zien we weer al het vakantieverkeer naar het Noorden of Zuiden rijden. Boven Snasa pakken we de 763 op om een kwartiertje verder bij het op 5 na grootste meer van Noorwegen op een P bij sportvelden te gaan staan. Een heerlijke rustige plek uit de wind, we zien wat jeugd voetballen en rennen op de atletiekbaan, we lopen naar het kleine haventje en door wat straatjes daar. De rest van de tijd pakken we onze stoelen en gaan we genieten van een heerlijk warm zonnetje.
zo 22 Langs de 763, niet ver van Snasa is een plek in het bos waar rotstekeningen van 6000 jaar oud te zien zijn. We lopen naar de plek en zien een werkelijk perfecte weergave van een rendier op de rotsen, andere tekeningen zijn lastiger te ontdekken maar na goed onderzoek herken ik nog een rendier en een walvis. Wonderbaarlijk mooi hoe de mens dat toen al maakte. In Steinkjer doen we boodschappen bij een kleine weekend afdeling van de Spar, dat is de enige winkel die hier open is op zondag. Vandaar uit rijden we over de E6 naar Stjordal vlakbij Trondheim, het is druk op deze route voor een deel komt dat omdat er tractoren mogen rijden en die veroorzaken files. Snel weg van deze drukte dus de 705 op een gele weg op de kaart, dat lijkt ons een rustig weggetje, NEE dus! Er rijden veel auto’s ons tegemoet, het eerste deel zijn er veel werkzaamheden om de weg te verbreden. Na een tijdje zoeken we een P en dat blijkt lastig te zijn, of vlak langs de weg of helemaal niet aantrekkelijk en uiteindelijk komen we uit op een camping in Gressilifoss. Een bijzonder mooie plaats beneden aan de rivier met her en der kleine hutjes om te huren. Wij zijn de enige gast die kampeert, de eigenaresse, jonge moeder van 2 mnd. oude baby, praat een hele tijd met ons over haar beleving van coronatijd in dit gehucht van 700 mensen, ook hier is isolatie strikt gehandhaafd. Zij hebben in hun gemeenschap geen besmetting gehad, zijzelf en haar vriend hebben de eerste prik net gekregen. De hele verdere middag genieten we weer van een warm zonnetje, ’s avonds doen we de was en dan snel de camper in en wachten we op een koude nacht het wordt 2 graden. Gelukkig is er dan een kacheltje!